معنی تسبیح گویان - جستجوی لغت در جدول جو

تسبیح گویان

لغت نامه دهخدا

کسی که ذکر خدا می کند، آنکه ذکر خدا را با آواز خوش می خواند

(اَ ثَ)

آنکه ذکر خدارا به صوت خوش میخواند. (ناظم الاطباء) :
بنمایم دوازده صف، راست
همه تسبیح خوان بی آواز.
ناصرخسرو.
اگرمرغ زبان تسبیح خوان است
چه تسبیح آرد آن کو، بی زبان است.
نظامی.
نه بلبل بر گلش تسبیح خوان است
که هر خاری به تسبیحش زبان است.
(گلستان).
گفتم این شرط آدمیت نیست
مرغ تسبیح خوان و من خاموش.
(گلستان).
، آنکه نماز برای کسی میکند و اجرت میگیرد. (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

تسبیح گوی

(اَ جَ)

عابد. کسی که نام خدای تعالی را به پاکی بر زبان آورد. گویندۀ سبحان اﷲ:
چو بادند پنهان و چالاکپوی
چو سنگند خاموش و تسبیح گوی.
(بوستان).
و رجوع به تسبیح و دیگر ترکیبات آن شود

لغت نامه دهخدا

تسبیح خوان

نیایا آنکه برای کسی نماز میگزارد و عبادت میکند و پول میگیرد، آنکه ذکر سبحانیت خداوند را میگوید آنکه ذکر هایی درباره پاکی و سبحانیت خدا بر زبان میراند

فرهنگ لغت هوشیار

معنی تسبیح گویان - جستجوی لغت در جدول جو

پیشنهاد واژه بر اساس جستجوی شما